Marjon, 40 jaar
Dwangstoornis en eetstoornis
Mijn leven draaide altijd om controle en beheersing. Inmiddels weet ik dat dingen uiten en loslaten veel gezonder is.
Ik was een meisje met een rijke fantasie, zó rijk dat ik er last van had. Als ik van school terug naar huis liep of ik ging ergens anders naartoe, moest ik altijd exact dezelfde weg teruglopen. Deed ik dat niet, dan zou ik in een andere wereld terecht komen. Daar was ik echt bang voor. In de loop der jaren ontwikkelde ik allerlei dwangmatige routines, ze gaven me houvast. Voorwerpen steeds opnieuw neerzetten en ordenen totdat het ‘goed’ voelde. Op een gegeven moment was ik er de hele dag mee bezig. Toen ik op mijn twaalfde het boek ‘De vrouw die haar meubels met poedersuiker bestrooide’ las, besefte ik dat er een naam was voor wat ik deed. OCS. Mijn ouders vertelde ik niets, ik hield mijn gedrag zoveel mogelijk geheim. Uit schaamte…Want in die tijd kreeg je al gauw een stempel dat je gek was als je een psycholoog bezocht.
Ik heb leren accepteren dat herstellen nou eenmaal tijd kost
Controle
Door de verhuizing van ons gezin naar de andere kant van Brabant, verloor ik al mijn veiligheid. Moeilijk om te accepteren dat je maar weinig echte vrienden hebt. Ik was zeventien en ging naar een nieuwe school, moest weer nieuwe vrienden zien te maken. Op dat moment begon mijn eetstoornis. Het gaf me een gevoel van controle, van zekerheid. Het gebeurde zomaar op een avond na een stuk appeltaart. Het moest eruit. Ik stak mijn vinger in mijn keel en ik voelde me daarna zo opgelucht, zo licht. Maar het werd steeds erger. Een wortel of een kauwgompje was op een gegeven moment al te veel in mijn lichaam. En ik kreeg complimenten. Dat ik zo mooi slank geworden was. Dit sloeg door naar meer en meer gewichtsverlies. Ruim twaalf jaar hield ik eraan vast. Een periode van intense eenzaamheid en stil verdriet. Van eten en braken. Een vicieuze cirkel. Pas toen ik zwanger was van mijn eerste kindje, ging het eten een tijdje beter.”
Nieuwe school, nieuwe vrienden en toen begon het..
Normaal zijn
Ik heb twee mooie kindjes gekregen maar je kunt je voorstellen wat twee kleine kinderen doen met een moeder wiens leven draait om controle en beheersing. Chaos en drukte pasten niet in mijn wereld. Ik werd er overspannen van. Toen ik met hartkloppingen naar het ziekenhuis moest, besloot ik hulp te zoeken voor mijn dwangstoornis én mijn eetprobleem. De bodem was bereikt en ik wist dat ik hulp moest gaan zoeken. Ik kon gewoon niet verder. De stap was best moeilijk want ik was toch niet gek? Wat me erg heeft geholpen bij het loskomen van mijn problemen, was het contact met lotgenoten. Hun steun en motivatie gaf me hoop. Ik was niet alleen…Met vallen en opstaan ging het steeds beter.
Met vallen en opstaan ging het steeds beter
Zorg verbeteren
Inmiddels ben ik een paar jaar verder en heb ik mijn leven weer op de rit. Ik ben een leukere moeder en relaxtere echtgenote. Dat is mooi, maar ik wil meer doen met mijn ervaringen. Ik wil anderen helpen herstellen én de zorg die zij krijgen, verbeteren. Er is nog een wereld te winnen. Ik kijk anders naar een cliënt dan een hulpverlener, dat is mijn kracht. Waar een professional vooral kijkt naar een diagnose en symptomen, kijk ik meer naar de mens en zijn kracht om zelf te werken aan herstel. Het een is niet beter dan het ander, het vult elkaar juist mooi aan.”
Ik wil meer doen met mijn ervaringen
Herstel
Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om te breken met een stoornis die al zo lang je leven beheerst. Het is een ongelooflijk moeilijke strijd die ontzettend veel energie en tranen kost. Maar het was het meer dan waard. Het zou mooi zijn als ik lotgenoten kan helpen accepteren dat herstellen tijd kost. Veel tijd. Maar ook dat psychische zorg krijgen geen schande is maar juist een verrijking voor jou als mens. En dat je het niet perfect hoeft te doen.
Uiteindelijk doe je het voor jezelf en voor de mensen die dicht bij je staan. Terugvallen is niet erg. Als je maar je kracht gebruikt om weer op te staan.
Marjon
