Ik ben Esther, 33 jaar en verslaafd. Als ik nu terug kijk op mijn leven, met de kennis die ik nu heb, zie ik dat ik vanaf jonge leeftijd al veel verslavingsgedrag vertoont heb. Manipuleren, stelen, liegen, niet met het leven om kunnen gaan, isoleren, afsluiten, me anders voelen dan anderen. Maar wat het meest duidelijke is, is dat ik, zodra ik ergens aan begin, geen grens heb ofwel mateloos ben. Toen ik klein was snoepte ik veel, ik wilde altijd meer. Mijn moeder dacht dit op te kunnen lossen door mij een heel grote beker snoep te geven in de hoop dat ik zo misselijk zou worden dat ik voortaan wel van de snoep af zou blijven. Maar toen de beker op was vroeg ik om meer.

Met drank verliep het net zo. Ik was een jaar of 13 toen ik ging drinken en matig drinken was er niet bij voor me. Ik werd altijd zat en in de loop van de avond hing ik bijna standaard boven de wc. Ik heb mezelf zo vaak, op allerlei manieren, voor schut gezet op feestjes.

Ik kleedde me op jonge leeftijd erg uitdagend en mijn manier van omgaan met mannen was zonder enig zelfrespect. Dat kwam voort uit een zeer laag zelfbeeld. Als een man mij kuste of met mij naar bed ging vond hij mij leuk, dacht ik. Inmiddels weet ik beter. Maar dit is een diep ingesleten patroon geweest. Sinds mijn zelfbeeld verbeterd is heb ik die manier van aandacht gelukkig niet meer nodig.
Met softdrugs begon ik op mijn 14e en met harddrugs op mijn 15e. Beide liepen al snel uit de hand. Vooral, mijn drug of choice, wiet. Ik blowde elke dag, de hele dag door. Pillen en coke was voor in het weekend, en dan zo veel als ik op kon. En dat was veel en oh wat was ik daar trots op. Dit gedrag is zo bijna 20 jaar doorgegaan, met een niet te tellen aantal stoppogingen. Maar op een gegeven moment was ik op, lichamelijk op een dieptepunt met veel medicatie, veel pijn en ziek zijn en geestelijk was ik voortaan een wrak. Helemaal alleen, geen contact met mijn familie en eigenlijk geen vrienden meer, omdat ik me totaal geïsoleerd had. Ik kon zelfs niet meer werken en stond op het punt mijn huis kwijt te raken. Ik wilde zo niet meer leven en ik kon het ook niet meer. Dus stopte ik met gebruiken en met roken. Ik dacht dat al mijn problemen daardoor als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Maar niets was minder waar. Mijn leven was nog steeds net zo’n puinhoop. Ik had alleen, door het stoppen met gebruiken, geen manier meer het niet te zien en te voelen. Ik kwam erachter dat alleen stoppen niet voldoende was. Ik moest veranderen, ik moest leren omgaan met het leven.

Ik was 4 maanden clean toen ik naar de kliniek in Zuid-Afrika ging. Ik vond het daar vreselijk, ik heb daar zoveel gehuild, zoveel pijn gevoeld die ik al die jaren weg geblowd had en kreeg eindelijk het besef wat mijn verslaving met mijn leven en iedereen die mij dierbaar was had gedaan. Maar uiteindelijk is dit het mooiste cadeau geweest wat ik mezelf heb kunnen geven. Ik heb daar in de groepssessie en de 1 op 1 sessies met een psycholoog echt alles eruit gegooid. Ik heb ook alles wat ik gedaan heb opgebiecht aan mijn ouders. Toen we op een zondag op een uitje waren voelde ik me voor het eerst in heel veel jaren gelukkig! Ik heb daar echt rust gevonden.

Maar na Zuid-Afrika was het (gelukkig) nog niet over. Ik heb daarna 18 weken de deeltijd gedaan, 2 volle dagen in de week. Daar heb ik geleerd echt eerlijk tegen mezelf te zijn. Mijn hoofd denk nu eenmaal dingen die ik niet wil denken, en die gedachtes herkennen en erkennen door ze niet weg te duwen en net te doen of ze niet bestaan is een essentiële verandering geweest voor mijn herstel. Zonder deze eerlijkheid zie ik seinen over het hoofd die kunnen leiden naar een terugval in mijn oude gedrag en manier van leven.

Ik heb systeemgesprekken gehad met mijn familie. We kwamen er daar achter dat we heel veel van elkaar houden maar niet zo goed weten hoe we met elkaar om moeten gaan. Inmiddels is het contact met mijn familie helemaal hersteld en zijn we voor het eerst écht een familie. We zijn enorm naar elkaar toe gegroeid.

Ik ben nu bijna 1,5 jaar in herstel en zie mijn psycholoog nog steeds 1 keer in de week en heb daar nog steeds erg veel baat bij. Ik ga naar NA en AA meetings waar ik alles wat ik kwijt wil kan delen met lotgenoten. De meetings hebben er ook voor gezorgd dat ik heel veel fijne mensen om me heen heb die mij begrijpen als geen ander. Ik ben op het moment bezig met een re-integratie traject om eindelijk te gaan doen wat ik altijd heb willen doen en dat is in de zorg werken. Ik doe veel aan yoga en probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Ik ben nog lang niet af en geloof dat je ook nooit af kunt zijn. Maar dat betekend voor mij dat ik mag blijven leren en mezelf mag blijven ontwikkelen. Ik weet soms nog steeds niet hoe ik om móét gaan met bepaalde situaties maar ik merk dat ik er wel voortaan mee om kán gaan. Ik kan me staande houden in het leven. In herstel zijn met deze mogelijk dodelijke ziekte is voor mij niet vanzelfsprekend. Het is hard werken maar meer dan de moeite waard.

Hug Esther